Zolang mogelijk zelfstandig wonen. SVn heeft er belevingsonderzoek naar gedaan. Gemeenten, senioren, belangenorganisaties, stakeholders, financieel tussenpersonen en aannemers/installateurs hebben daaraan meegewerkt. Gemeenten en senioren spreken elk een andere taal, maar uiteindelijk is zolang mogelijk zelfstandig blijven een gemeenschappelijk doel.
De redenen waarom en de manier waarop we het aanpakken verschillen enorm. Een fijne woning met veel ‘geschiedenis’ verlaat je niet zomaar. Zeker niet als je er met een paar aanpassingen nog jaren heerlijk woont. Gemeenten zien op hun beurt de vergrijzing op zich afstormen. En weten als geen ander dat de houdbaar- en betaalbaarheid van ons voorzieningenstelsel gebaat zijn bij ‘zoveel mogelijk mensen thuis’.
Niet dezelfde taal spreken
Belangrijk inzicht uit het belevingsonderzoek is dat overheid en senioren niet dezelfde taal spreken. Gemeenten hebben het over zorg- en hulpbehoevenden. Senioren voelen zich daardoor niet aangesproken. Zelfs niet als ze steeds vaker lichamelijk ongemak ervaren. In de beleving van veel senioren is de gemeente er uitsluitend voor de écht zware gevallen. Die gedachten is niet geheel onterecht. Veel gemeenten denken alleen aan de oudste ouderen die hulp nodig hebben. En hebben nog te weinig oog voor de jongere generatie senioren, de babyboomers en de verloren generatie. Terwijl juist zij samen met gemeenten de woningvoorraad levensloopbestendiger kunnen maken.
De juiste woorden vinden
Preventie is een ondankbare boodschap, vindt Arjan in ’t Veld, directeur van Bureauvijftig, een adviesbureau voor iedereen die ‘iets’ met de 50+ doelgroep wil op het gebied van marketing en communicatie. In ’t Veld: “Over een begrafenis willen mensen wel nadenken, dat duurt in onze gedachten nog heel lang. Maar over de weg ernaartoe praten we liever niet. Een oudere wil niet horen dat hij of zij zielig en kwetsbaar is. Als gemeenten het over zorgbehoevendheid hebben, wil de doelgroep dat helemaal niet horen.”
“Gemeenten zitten op hun beurt gevangen in beleidstaal over Wmo. Gemeenten moeten dus andere woorden vinden voor wat ze ouderen willen vertellen. Die vaak al in de kramp schieten als het woord ‘ouderen’ valt. Je moet het leren formuleren in taal die aanslaat bij de mensen. Mentaal wordt niemand ouder dan 62 jaar.”
Mensen overtuigen iets te doen
Makkelijk is dat niet, voegt In ’t Veld er meteen aan toe. Gemeenten willen graag dat mensen zelf in actie komen. En jongere ouderen geven inderdaad keurig aan dat ze bereid zijn tonnen uit te geven aan hun huis en eventuele aanpassingen. “Maar als het echt zover is, halen ze alleen de drempels eruit en plaatsen een beugel in het toilet. Want ze weten toch niet hoelang ze in de woning blijven. Ouder worden gaat gepaard met onzekerheid. Dat maakt het moeilijk mensen nu al te overtuigen iets te doen.”
Meer lezen?
Meer informatie over de resultaten van het onderzoek lees je in het artikel van Svn, Stimuleringsfonds Volkshuisvesting.